WRÓŻBY I WRÓŻBIARSTWO W STAROŻYTNYM RZYMIE

WRÓŻBY I WRÓŻBIARSTWO W STAROŻYTNYM RZYMIE

            Powszechne dziś wróżby, horoskopy, czy przepowiednie traktowane są raczej z przymrużeniem oka. Stanowią formę zabawy, bądź rozrywki. Jednak ludzie od wieków starali się zajrzeć za zasłonę przyszłości i odkryć to, co przed nimi zakryte. Nie inaczej było w Starożytnym Rzymie, gdzie wróżby zajmowały bardzo ważne miejsce w życiu każdego Rzymianina.

Waleriusz Maksimus w wieku I n. e. dzieli znaki, z których odczytywano przyszłość na:
-wróżby z lotu ptaków- auspicia

Była to forma wróżenia znana w Italii od czasów najdawniejszych, ten sposób mógł być dowolnie, zależnie od interesów zasięgających je, interpretowany.
- znaki wróżebne- omina

Polegało na tym, że wypowiedziane  i przypadkowo przez kogoś usłyszane słowo lub zdanie, z którego poza właściwym jego znaczeniem, wyprowadzano jakąś przepowiednię, przenosząc ją na inną sytuację.
- niezwykłe zjawiska wróżebne- prodigia-  

Mogło to być na przykład nagłe pojawienie się płomieni, wystąpienie wody z brzegów, niespodziewane ukazanie się węża, kamienie spadające w strumieniach deszczu, a nawet zwierzę przemawiające ludzkim głosem.
- sny- somnia- wiadomo-istniały i będą istnieć
- cuda-  miracula- rzeczy które przydarzały się ludziom i których przyczyny nie można było wyjaśnić w żaden sposób.
- zabobony- superstitiones

Lęk przed grożącym niebezpieczeństwem i wykonywanie jakichś właśnie przez zabobon zaleconych czynności, by temu złu zapobiec. Były to praktyki jak najbardziej prywatne. Wierzono i w skutki rzucania czarów i w zapobieganie im przez wygłaszanie różnych formułek i noszenie talizmanów itp. Wiara w możliwość wywołania za pomocą czarów uczucia miłości, sprowadzenie na gospodarstwo sąsiadów niszczącej plony ulewy, możliwość pozbawienia krów, czy kóz mleka itp.

Wróżbici:

W Rzymie wróżenia mógł dokonywać każdy obywatel: w sprawach prywatnych, rodzinnych, gospodarczych- pan domu czy ktoś z rodziny, w sprawach państwowych- odpowiedni urzędnik. Niezależnie od tego byli i kapłani-wróżbici; byli to tzw. augurowie i haruspikowie.

Hauruspikowie:

W Rzymie  z wnętrzności zwierząt ofiarnych wróżyli haruspikowie, pochodzący z Etrurii: badali serce, płuca, a przede wszystkim wątrobę; jeżeli znaleziono znaki pomyślne, obnoszono zbadane wnętrzności trzykrotnie dookoła ołtarza,  na którym spalano ofiarny placek. Do ich obowiązków należało także oczyszczanie miejsca, w które uderzył piorun. Nie cieszyli się jednak w Rzymie dużym zaufaniem.